Razvojni put Dražena Trogrlića obilježen je ritmom sažimanja i širenja, koncetracije i rasprostiranja. Sredinom devedesetih godina kad u Kabinetu grafike HAZU u Zabrebu(1996.) izlaže crteže razvedene intimističko životne geografije rađene slobodnim, spontanim sazviježđem linija, znakova i ekspresivna kolorita, u isto vrijeme radi i ciklus nekonvencionalnih reljefa/crteža krajnje redukcije, u kojima iskušava mogućnosti medija na drugi način i na drugoj podlozi/materijalu. Naime, kvadratične kamene, mramorne ili granitne ploče slikar brusi do točke otkrivanja sprcifične, samosvojne, materijaluinherantne nervature/strukture, koja se doima kao oslobođeni, vibrirajući impulsi same suštine, ili njihove „neutralne“ površine koristi kao primarne podloge začudne geometrijske spiritualizacije koju postiže mehanički urezanim linijama/brazdama u tijelo materijala.
Tu sklonost primarnom i redukciji tako dosljedno provedenoj u spomenutom ciklusu crteža nazvanom Okamenjene misli, što je nastao 1995-1996. Godine otkrivamo i u ciklusu slika Dnevni zapisi, iz vremena 1999-2000. Godine na drugoj razini i u novom sintetsko-ekspresivnom ključu boje, geste i teksture.
Mladenka Šolman
Iz predgovora katalogu izložbe Dražen Trogrlić, crteži-akvareli-slike 1995-2000, Galerija Klovićevi dvori-Gradec, Zagreb, 2001.